Łoj dyry dyry
hop siup

o to! to!

w sumie "i bum, i bęc, i bęc" miało być wstępem do sonaty "o upadku cywilizacji ludzkiej" ale na ludowo też jest ładnie

Chrońmy polskie korzenie...

Cieciu gdzie masz ochraniacz?

moim ochraniaczem jest mój intelekt

No to już po Tobie

No nic, miło było poznać

to docinek jest?

łojdyrydyry...

Nie no, niewinna gra słów
Kaab ratuj

dla formalności

c'mon nikt nie kula?

czyli koniec sezonu, z nowymi odcinkami wrócimy kiedyś?

Nie będzie więcej bułgarskich legend?

jest kolejna ale w offline do poniedziałku. Wrzucę

To mogę się kulnąć w tej intencji

i ja owszem też

a ja naprzeciw...

miło jest mieć Ciebie naprzeciw

Czy ktoś może wie co się dzieje z :tamquamem? Tak się w tree-sex'owy interes wkręcił, że nie ma dla nas czasu?

pewnie zgłębia temat

o, koleżanki wróciły

Legenda Siedmiu riłskich jezior.

Według legendy, przed tysiącami lat w górach Riły żyli mąż i żona. Byli oni gigantami, bardzo się kochali a otaczającą ich przyrodę wręcz czcili. Ozdabiali zielonymi trawami swój dom, czyścili do połysku okoliczne, skalne szczyty, cieszyli się życiem i jego urokami. Dom ich był tak przyciągający, słoneczny i gościnny, że oczarowywał każdą żyjącą istotę, a z ich miłości cieszyły się wszystkie żywioły i cały świat.

Pewnego razu, nieopodal ich domu przeszły siły zła. Rozgniewało je istnienie tak pięknego miejsca, pozazdrościły rodzinie szczęścia i uczucia. Postanowiły wszystko zniszczyć i skończyć cudowną miłość.
Zaczęły wysyłać czarne chmury i pustoszące wiatry, okolicę nawiedzały potężne wstrząsy. Gigant był gotów na wszystko by ochronić swą ziemię i małżonkę. Zaciekle bronił każdego źdźbła trawy, potoku czy kwiatka. Strzegł swej wybranki i opierał się atakom sił zła. Niestety, ich wściekłość i okrucieństwo wciąż rosły i rosły. Zło było gotowe dopełnić dzieła zniszczenia.

W kolejnej z ciężkich bitew olbrzym padł zabity. Zadowolone ze swego osiągnięcia, złe siły odeszły, zostawiając za sobą morze ruin oraz pogrążoną w żałobie kobietę. Cierpienie młodej wdowy było tak ogromne, że łzy ciekły jej z oczu bezustannie, spływając grzbietami wzgórz w doliny. Lały się bez końca...

Powstały przejrzyste jeziora, o wodach tak czystych, że urzekały każdego. Å»al dziewczyny dotknął też wszystkie stworzenia, także słońce i ziemię. Dlatego tam słońce świeci jasno a góra nie przestaje płakać. Dlatego wciąż z ziem Riły wypływają potoki...

Nie wiadomo gdzie jest kobieta w żałobie, ale mówią, że po dziś dzień chodzi rozżalona po okolicach, niezdolna cieszyć się czymkolwiek. Często przysłania blask słońca gęstymi mgłami, czasem przykrywa ciało ukochanego męża białą narzutą. Miejsce wybrała dla niego ogrzane, takie by wszyscy je mogli zobaczyć. Jest on tam do dziś i każdy może go obejrzeć z wielu miejsc Riły... Ochrzcili go „Åšpiący Olbrzym (спящият великан)” wierząc, że któregoś dnia może się jeszcze obudzić. Legenda mówi, że jeśli spojrzeć na Riłę z bardzo wysoka, można dostrzec kobietę z otwartymi oczami, z których jedno to jezioro nazwane „Oko”.

coś się zjebało z literkami

Ale przeczytalam. Ba! Nawet zrozumalam

I co sie dziwisz? Powiedziales, ze wrzucisz to jestesmy

A! I jak zwykle

no właśnie
zagroziłeś że wrzucisz
trza było interweniować
nadzieja umarła ostatnia

Też zrozumiałam

, dzięki