Faktopedia – Różne normy dźwigania kobiet i mężczyzn
Dziś m.in. różne normy dźwigania kobiet i mężczyzn, ukryty talent pewnego francuskiego pisarza oraz garść ciekawostek o Szwajcarii, których mogłeś nie znać.
W dzisiejszym odcinku zajrzymy do RPA, odwiedzimy stare muzeum sztuki oraz na krótką chwilę wyskoczymy do szwedzkiego Jonkoping.
Pierwszy pilot serialu "Teoria Wielkiego Podrywu" wyglądał mniej więcej tak. Leonard i Sheldon to dwaj niezdarni naukowcy, którzy mieszkają razem. Pewnego dnia, w drodze do banku spermy, spotkali pijaną dziewczynę o imieniu Katie (Amanda Walsh) i zaprosili ją do siebie, ponieważ nie miała gdzie się zatrzymać. Obaj naukowcy mieli także przyjaciółkę - naukowca, o imieniu Gilda (Iris Bahr).
O ile testowa publiczność z miejsca polubiła dwóch nierozgarniętych młodych naukowców, o tyle postaci Gildy i Katie nie przypadły im do gustu. Postanowiono pożegnać się z obiema aktorkami, przepisać rolę żeńską na nowo i zaprosić do udziały Kaley Cuoco, co, jak dobrze wiadomo, zaowocowało wielkim sukcesem.
Główną działalnością grupy był handel żydowskimi kobietami z Europy Środkowej (głównie z Warszawy), które zmuszane były do niewolnictwa seksualnego i przymusowej prostytucji. Organizacja, której głównymi członkami byli Żydzi z terenów Polski, funkcjonowała od swojego powstania w latach 60. XIX wieku do 1939 roku.
Na przełomie wieków roczny obrót organizacji wynosił pięćdziesiąt milionów dolarów (1.8 miliarda dolarów w 2023).
Po I wojnie światowej organizacja liczyła czterystu członków w Argentynie, a Buenos Aires było jej głównym ośrodkiem operacyjnym. Zwi Migdal miała swoje mniejsze oddziały w Brazylii (Rio de Janeiro, São Paulo i Santos), Stanach Zjednoczonych (Nowy Jork), Polsce (Warszawa), RPA, Indiach i Chinach. W latach dwudziestych organizacja rozrosła się do największych rozmiarów w historii. W szczytowym okresie 430 osób, działających jako alfonsi i pełniących inne role przestępcze, nadzorowało sieć 2000 burdeli i około 4000 kobiet w samej Argentynie.
Sukces organizacji wynikał z faktu, że jej członków obowiązywały zasady „oparte na porządku, dyscyplinie i uczciwości”. Sieć była dobrze zorganizowana, a członkowie ściśle ze sobą współpracowali, aby chronić swoje interesy.
Organizacja zwabiała dziewczęta i młode kobiety z Europy na kilka sposobów. Jednym z podstępów było podstawienie dobrze wychowanego, eleganckiego i kulturalnego mężczyzny, który pojawiał się w biednej żydowskiej wiosce w Polsce lub Rosji. Rzekomo prowadził poszukiwania młodych kobiet do pracy w domach bogatych Żydów w Argentynie. Swoje ogłoszenia zamieszczał m.in. w lokalnych synagogach. Często, będący w rozpaczliwej sytuacji ekonomicznej, rodzice wysyłali swoje córki z mężczyzną, mając nadzieję, że to da im nowy start.
Prostytutki, które nie zadowoliły swoich klientów, były bite, torturowane lub wysyłane do pracy w wiejskich domach. Każda transakcja biznesowa była rejestrowana. Przestępcy organizowali tzw. „targ mięsny”, na którym nowo przybyłe dziewczyny paradowały nago przed handlarzami w ekskluzywnych hotelach i kawiarniach, a ci wybierali sobie nowe służące i niewolnice.
Działania te przebiegały bez zakłóceń, ponieważ w burdelach bywali urzędnicy państwowi, sędziowie i dziennikarze. Przekupiono urzędników miejskich, polityków i policjantów. Sutenerzy wszędzie mieli potężne koneksje. W największych domach publicznych w Buenos Aires przebywało od 60 do 80 niewolnic seksualnych. Chociaż burdele istniały w całej Argentynie, większość znajdowała się w Buenos Aires, w dzielnicy żydowskiej przy Junin Street.
Mecz ten był pierwszym finałem Pucharu Anglii, który odbył się na
stadionie Wembley. Liczba miejsc na trybunach wynosiła wówczas 127 000.
Z powodu nieprzewidzianych okoliczności związanych z nadmiarem
widzów (szacuje się, że na stadionie mogło się znaleźć nawet 200 000 kibiców, a dodatkowe 300 tysięcy stało przed jego bramami) oraz obecnością policji konnej, mecz rozpoczął się z
opóźnieniem około 45 minut.
W finale spotkały się drużyny Boltonu Wanderers i West Hamu United. Wygrał Bolton 2:0. Trofeum zwycięzcom wręczył król Jerzy V. Z powodu problemów z
organizacją i niebezpiecznych sytuacji przed meczem, finał Pucharu
Anglii z 1923 roku został nazywany "finałem białego konia" (White Horse
Final).
Urodzona w 1939 roku Junko już od wczesnych lat dziecięcych pasjonowała się górami i wspinaczką. W wieku 30 lat utworzyła na terenie Japonii pierwszy żeński klub wspinaczkowy Joshi Tohan Kurabu.
Do 1971 roku Junko zdobyła wszystkie najważniejsze i najwyższe szczyty Japonii. Wspinała się także w Alpach i w Himalajach, co stało się dla niej optymalnym treningiem i rozpoznaniem warunków przed atakiem w 1975 roku na najwyższy szczyt świata - Mount Everest. Na wierzchołku góry stanęła dokładnie 16 maja 1975 roku i dokonała tego jako pierwsza kobieta na świecie.
Po zdobyciu najwyższego szczytu Junko nie zrezygnowała ze wspinaczki. 28 czerwca 1992 roku po wejściu na szczyt Puncak Jaya na Nowej Gwinei stała się pierwszą kobietą w historii, która zdobyła najwyższe szczyty na wszystkich 7 kontynentach, tzw.
koronę Ziemi, czy też
7 summits
Zmarła w 2016 roku.
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą