Ostatnia szansa Jasia Wiertary

Ona się wyraźnie zainteresowała, i zapytała co robię wieczorem. Ja postanowiłem być twardy, i powiedziałem, że wieczorem muszę pisać jedno wypracowanie, ale mogę je napisać później. Umówiliśmy się na ósmą w jakiejś włoskiej restauracji „Suszi”.

Jak tylko wyszedłem ze szpitala to postanowiłem się nieco unieszczęśliwić, bo będę miał i natchnienie, i przed dziewczyną to będzie lepiej wyglądać, jak mnie samochód potrąci. Stanąłem na środku ulicy, ale zaraz się cofnąłem, bo pojechała taka ciężarówa, co by mi ino dała tyle natchnienia, żebym już nic nie napisał. Zaraz jednak pojechała taka furgonetka co wyglądała, że może mi dać w sam raz nieszczęścia. Wychodzę na jezdnię, a ten kierowca, jakiś kompletny palant, zamiast jak normalni ludzie, zatrąbić, i jechać dalej, ostro daje po hamulcach, i ledwo mnie tym zderzakiem musnął. Do tego zaraz kierowca wyskakuje, i pyta jak idiota czy mi się nic nie stało. I znowu miałem pecha. Zaraz wyszedł też jakiś facet z tyłu, z rajstopom na głowie (swoją drogą, to ciekawe co on tam z tyłu robił, he he), i wpycha mi telewizor. Mówi, że oni mają cały transport, i mogą mi jeden odpalić, jeśli zapomnę, że ich widziałem. Ja wiem, że jak ktoś mi da takie cudo, to choćby nie wiem jak był skromny, to ja go nie zapomnę, ale głópi nie jestem, więc telewizor wziąłem.

Wróciłem do domu, i zacząłem szybko myśleć jak by się tu unieszczęśliwić. Była już szósta, więc nie mogłem za daleko chodzić. Wtedy przyszedł mi do głowy genialny pomysł! Zaledwie sto metrów od mojego domu zebrało się trzech gości, co mnie nie lubią, i odgrażają się że mnie zaj... a pan profesor już wie o co mi chodzi. No więc idę do nich i wyzywam ile wlezie. Najpierw o ich matkach, później o siostrach, babciach. Gdy doszedłem do wujków i kuzynów to powiedzieli, że każdy da mi po stówce, jeśli się zamknę. No to mówię trudno, biorę kasę i wracam do domu. Zastanawia mnie tylko skąd pięciolatki mają taką kasę.

Teraz moją ostatnią nadzieją pozostało, że będę miał tragiczną randkę. Niestety nic z tego. Teraz muszę już kończyć, bo Natasza znowu mnie woła. Sam pan profesor widzi, że bardzo się starałem, ale po prostu dzisiaj nie miałem szczęścia!