Dziś będzie o pewnych panach z pociągu, którzy pokornie prośbę przyjęli, o flisaku, który o szczycie tłumaczył, o koledze, który w pracy cierpliwość do nowego stracił i o wirtualnych uprawach. Zapraszam.

KULTURA JĘZYKA

Moja Ciotka robi w rodzinie za etatową babcię-nianię. Ostatnio dostała polecenie zabrać dwie dziewczynki - córki mojej siostry - pociągiem do Krakowa. Zatem wsiadły do pociągu i jadą. Gdzieś po drodze dosiadło się do nich dwóch gentlemanów wątpliwej jakości - nieco wlani, niezbyt świeżo wyglądający. Panowie wdali się w dialog mocno nasączony łaciną:
- A bo wiesz, k*rwa, jak ostatnio k*rwa z nim gadałem to był taki k*rwa naj*bany, że ja pi*rdolę.
Po kwadransie takiej konwersacji cioteczka straciła cierpliwość:
- Panowie, ja najmocniej przepraszam, ale bardzo proszę, żeby się panowie tak nie wyrażali. No proszę popatrzeć - ja tu z dziećmi jadę, ja bym nie chciała, żeby dzieci czegoś takiego słuchały...
Jeden z panów wprost rozlał się w przeprosinach:
- Ja najmocniej przepraszam, oczywiście, nie będziemy już się tak wyrażać, absolutnie, dzieci nie powinny czegoś takiego słuchać!